σκηνή πρώτη.
η Ελένη κάνει αποτρίχωση στα πόδια της.
ακούγεται τρέξιμο στο διάδρομο και μπαίνει στο δωμάτιο μου η Ραφαηλία.
-μαμά, η Σταχτοπούτα είχε τρίχες στα πόδια;
-φυσικά. όλοι έχουν τρίχες στα πόδια.
-τις έβγαζε;
-πως δεν τις έβγαζε!
-ναι, αλλά εγώ δεν έχω δει να έχει κοκκινάκια στα πόδια της..
-οι κοκκινίλες είναι για λίγο. μετά φεύγουν και τα πόδια γίνονται όπως πριν. αλλά χωρίς τρίχες.
-καλά.
σκηνή δεύτερη.
σταματάει να ακούγεται το μηχανάκι της αποτρίχωσης κι ακούγεται η φωνή της Ελένης:
-έξω!
-μαμάαα, με διώχνειιιι!
-έξω!
και βγαίνει το μικρό, σπρωγμένο βίαια έξω από το δωμάτιο.
αγανακτισμένη βάζω τις φωνές:
-καλά, δε μπορείτε να καθήσετε δυο λεπτά ήρεμες; και εντάξει η μικρή, εσύ ολόκληρη γαϊδούρα, δε ντρέπεσαι;
-εγώ να ντραπώ; εγώ;; που ήρθε και μου είπε "τι ωραία που τα έκανες! τώρα θα μπορεις να φοράς και κοντά, φούστες και σορτς. αλλά τι λεω;; σορτς; χαχαχαχα, αφου εσύ εχεις κυτταρίτιδα"
Σκηνή τρίτη.
το Ραφαηλάκι προσπαθώντας να τα μπαλώσει, με σπρώχνει και μπαίνει στη μέση.
-έλα Ελένη, για πλάκα το 'πα. ίσα ίσα που εγώ λέω "μπράβο" που ξυρίζεις το τρίχωμα σου!!
παίρνει ανάποδες η μεγάλη, τη σπρώχνει και αναφωνεί:
-μιλαει κι αυτη που ειναι ξανθιά κι εχει την αρκούδα στα πόδια της!!
