κι από τη μουσική, στα παρατράγουδα του σχολείου μας.
"εξαφανίσου από μπροστά μου, να μη σε βλέπω" φώναξε η Κυρία στη Ραφαηλία κι αυτή, πήγε και κάθησε στο θρανίο της με το κεφάλι κάτω.
είχε κάνει το έγκλημα να μη γράψει μία λέξη (το "είναι"), στην άσκηση που τους είχε βάλει στη γλώσσα.
όμως, δεν της έφτασε αυτό:
την έβαλε τιμωρία να γράψει 100 φορές τη φράση "θα γράφω όλες τις ασκήσεις μου ".
η Ραφαηλία πρόλαβε μόνο τις είκοσι φορές, οπότε η Κυρία της είπε να συνεχίσει σπίτι της και να της φέρει την τιμωρία, στο επόμενο μάθημα, μιας και
"δεν έχεις να κάνεις και τίποτα άλλο σπίτι σου!".
τώρα τι ακριβώς περίμενε να κάνει ένα επτάχρονο σπίτι του, απορίας άξιον.
της είπε επίσης πως "σε λίγο θα ξεχάσεις και την αλφα-βήτα"
πως
" η αδερφή σου ήταν πολύ καλύτερη από σένα"
(κατάφωρο ψέμμα, όχι μόνο γιατί η αδερφή της δεν υπήρξε καλύτερη μαθήτρια, αλλά γιατί, ιδέαν δεν έχει ποια είναι η αδερφή της)
πως
"στην αρχή ήσουν καλή και τώρα τεμπελιάζεις!"
(κάνοντας την να νιώσει την αδικία όσο περισσότερο γίνεται)
είπε κι άλλα (εγώ είμαι καλύτερη από τους γονείς σας, γιατί εγώ σας μαθαίνω πράγματα)
έκανε κι άλλα (έβαλε ένα παιδί με το θρανίο του να "βλέπει" τον τοίχο, κολλητά, τιμωρία)
και θα πει
και θα κάνει.
να δούμε που θα φτάσει..
υγ
το μόνο που φοβάμαι, είναι πως η Ραφαηλία, η οποία είναι καλή μαθήτρια και αγαπά το σχολείο, κάποια στιγμή σίγουρα, θα το μισήσει.
και τότε, Κυρία μας, τι θα κάνουμε;
